Het verhaal van Emma
Toen ik met mijn moeder een keer langs de Wallen liep, vroeg ik haar: ‘Wat doen die mensen?’ Ze zei: ‘Ze verkopen kusjes’. Nou, dat leek mij ook wel wat. Toen ik ouder werd, studeerde ik HBO Verpleegkunde. Ik heb dus een goede opleiding gehad. Ik ben dus geen onnozel meisje die tegen haar zin wordt… nee. Ik werkte jarenlang in allerlei werkvelden. En dan kom je mensen met een beperking tegen, die behoefte hebben aan intimiteit. Toen hoorde ik een jaar of zeven geleden over een bemiddelingsbureau. Zij bemiddelen tussen cliënten en seksassistenten. Ik dacht: ‘Wauw, dat is het. Ik kan dat wel, seks hebben met iemand die ik niet ken. Proberen kan altijd. Als ik het niet leuk vind, stop ik ermee.’ Maar ik vind het werk leuk en daarom doe ik het nog steeds.
Soms val ik in voor een collega op de Wallen. Zij heeft soms klanten die een keer wat anders willen. Of als ze vakantie heeft, neem ik haar klanten waar. Ook heeft ze wel eens een klant die twee vrouwen wil. We hebben een keer met z’n tweeën met een cliënt in een jacuzzi met een glas champagne gezeten. En dan zeggen we tegen elkaar: ‘Voel jij je ook zo uitgebuit?’
Ik ben tijdens mijn werk iemand anders, want dan ben ik ‘Emma’. Ik heb ook een andere leeftijd. En ik kleed me een beetje anders, iets met een panterdingetje bijvoorbeeld. Mijn leukste klanten vind ik die met een verstandelijke beperking. Ze zijn heel puur, ze zeggen wat ze denken. Maar in de psychiatrie maak je ook leuke dingen mee. Ik heb bijvoorbeeld een klant die heel nerveus is. Voordat we seks hebben, moet ik z’n hobby bekijken. Hij wijst me dan van alles aan, we zijn daar zeker een kwartier mee bezig. Dat heeft hij nodig om te kalmeren. Daarna kan ik hem richting bed masseren.
Mannen zijn hele aparte wezens. Er zit vaak een rare gedachtegang in. Ze hebben een beetje de neiging zichzelf te overschatten. Klanten die mij bijvoorbeeld een geschikte partner vinden, ook al ben ik 30 jaar jonger. Vrouwen van hun leeftijd vinden ze maar oude besjes. Ik speel een rol op zo’n moment. En met plezier hoor. Ik verkoop eigenlijk een illusie. Want ik wil natuurlijk wel dat hij me weer terugvraagt.
Voorlopig ga ik nog wel even door. Tot m’n pensioen. Ik heb een cliënt in een instelling en die had tot voor kort bezoek van een dame van 78. Zij moest nogal ver rijden en daarom is ze recent gestopt. Dus ik zei tegen die klant: ‘Nou, dan kan ik voorlopig nog even voort.”
